ျပတ္ထြက္သြားေသာသုည
ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ သိပ္ကိုေခ်ာေမာလွပၿပီး အကေကာင္းလို႔နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့
ကေျခသည္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူမရဲ႕နာမည္ဂုဏ္သီတင္းဟာ
ႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားေက်ာ္ၾကားေနခဲ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို
အေကာ္ဒီယံေလးတစ္လက္ပိုက္ထားတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူဟာ
ၿမိဳ႕စြန္ကသုႆာန္ထဲကိုဦးတည္သြားေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ အဲဒီလူငယ္ေလးဟာ
သုႆာန္ထဲက သစ္ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ သစ္လံုးအိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ၿပီးေနထိုင္ေၾကာင္းကို
သုႆာန္ေစာင့္ႀကီးကတစ္ဆင့္ သိၾကရတယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာကတည္းက တစ္ခါမွ
အျပင္ကိုမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ လိုအပ္တာမွန္သမွ်ကိုလည္း သုႆာန္ေစာင့္ႀကီးကတစ္ဆင့္ပဲ
မွာယူတတ္ပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးဟာ လူငယ္ေလးကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေမ့သြားၾကတယ္။အခ်ိန္ေတြက
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုန္မသြားၾကပဲ ပိုပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ ကေျခသည္မေလးဟာလည္း
အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္အိုမင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တက္လာတဲ့ကေျခသည္ေလးေတြက သူမေနရာကို
၀င္ယူသြားၾကတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကေျခသည္မေလးတစ္ျဖစ္လဲအဘြားအိုဟာ
တစ္ကိုယ္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း သုႆာန္ထဲကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမဟာ
သိပ္ကိုကခုန္ခ်င္ေနပါခဲ့ပါတယ္။ ကမာၻေလာကမွာ တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ့သံစဥ္မ်ိဳးနဲ႔ ကခုန္ခ်င္ေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူမဟာ အင္မတန္သာယာညႊတ္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဂီတသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
သူမရဲ႕ေသြးေၾကာေတြဟာ ခုန္ေပါက္ျမဴးၾကြလာခဲ့ၾကတယ္။ သူမကိုယ္သူမသတိမထားမိခင္မွာပဲ သူမဟာ
ေတးသြားအတိုင္းေမ်ာပါကခုန္ရင္း ဂီတသံလာရာေနာက္ကို လိုက္ပါလာမိတယ္။
သစ္လံုးအိမ္ေလးရဲ႕ေရွ႕ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သံစဥ္ဟာ ရပ္တန္႔ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အဘြားအိုဟာ
စိတ္ရဲ႕ေစစားခ်က္အရ အိမ္တံခါးကိုေခါက္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခါ အသံတစ္သံထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
‘၀င္ခဲ့ပါ တံခါးဆိုတာ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့လူေတြအတြက္ပဲ ပိတ္ဆို႔ထားတာပါ’
အဘြားအိုဟာတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး၀င္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ေလးထဲက မီးလင္းဖိုနံေဘးမွာ
ထိုင္ခံုတစ္လံုးနဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ အေကာ္ဒီယံေလးကိုပိုက္ထားတဲ့ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
အဘိုးအိုရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အခ်ိန္ရဲ႕ကုတ္ျခစ္ရာေတြက ပီသထင္ရွားေနတယ္။ ဆံပင္ေတြကလည္း
ျမဴႏွင္းေရာင္ ေတာက္ေ၀ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ လင္းပသစ္ရွေနတုန္းပါပဲ။
‘ရွင္တီးတဲ့သံစဥ္ဟာ အရမ္းကိုေကာင္းလိုက္တာ’
အဘိုးအိုက ၿပံဳးတယ္။ ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ဓားတစ္လက္လို ၿပံဳးတယ္။
‘ခင္ဗ်ားကတာလည္း ေကာင္းပါတယ္’
‘အဲဒါဘာေတးသြားလဲ’
‘သုႆာန္ရဲ႕ရိႈက္သံ လို႔ေခၚပါတယ္’
‘အိုး. . .’
အဘြားအိုဟာ ေခတၱမွ်တိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္။ၿပီးေတာ့မွ
‘ဒါလည္းမဟုတ္ေသးဘူး’
‘ဘာကိုဆိုလိုပါသလဲ’
‘ကၽြန္မသိပ္ကခ်င္ေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ရိုးရိုးေတးသြားတစ္ခုနဲ႔မဟုတ္ဘူး ေလာကမွာ
ကၽြန္မတစ္ခါမွမၾကားဖူးေသးတဲ့ေတးသြားသံစဥ္တစ္ခုနဲ႔ကခ်င္တယ္’
‘ဟုတ္ၿပီ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေလာကမွာတစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတဲ့အကတစ္ခုကိုလိုခ်င္ေနတာ
က်ေနာ္ေရးစပ္ထားတဲ့သံစဥ္တစ္ခုနဲ႔ကဖို႔ေပ့ါ’
‘အိုး ကၽြန္မစိတ္၀င္စားပါတယ္’
‘ဒါဆုိကၽြန္ေတာ္တီးျပမယ္’
အဘိုးအိုဟာ အေကာ္ဒီယံေလးကိုစတင္တီခတ္ပါတယ္။ေတးသြားအမွတ္(၁) ဂီတသံဟာ
စမ္းေရလိုတသြင္သြင္စီးလာတယ္။ အဘြားအိုကလည္း အကကိုစတင္ပါတယ္။ အကဟာ
ရြက္ေၾကြလိုစီးေျမာလိုက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔သံစဥ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာတယ္။
ေတးသြားအမွတ္(၂) သံစဥ္ဟာ ျမင္းရိုင္းအုပ္ျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာ အကဟာ
ၾကာပြတ္တစ္လက္ျဖစ္သြားတယ္။ ေတးသြားအမွတ္(၃) သံစဥ္က စစ္ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ အကဟာ
ဓားတစ္လက္ျဖစ္တယ္။ ေတးသြားအမွတ္(၄) သံစဥ္က နဂါးတစ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ အကဟာ
ေလထုျဖစ္သြားတယ္။ေတးသြားအမွတ္(၅) သံစဥ္ဟာ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္ရွိသြားတယ္။ မိုးႀကိဳးေတြ
ဟုန္းခနဲ႔ပစ္ ၊ မုန္တိုင္းေတြ ဟူးဟူးရားရားတိုက္ခတ္တယ္။ အကဟာ ခ်ိဳးျဖဴငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ
လြင့္၀ဲတုန္ခါေနတယ္။ ေတးသြားအမွတ္(၆) အဘြားအိုသိလိုက္တယ္
အဆံုးကေနျပန္စလာတာကိုသိလိုက္တယ္။ေတးသြားအမွတ္(၅) (၁) သို႔
အဆံုးမွအစျပန္လည္တီးခတ္ေနတာကိုသိလိုက္တယ္။ သူမဟာလည္း သူမအကကို
ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တယ္။ ေတးသြားကငွက္ငယ္ျဖစ္သြားၿပီး သူမကမုန္တိုင္းျဖစ္သြားတယ္။
ေတးသြားအမွတ္(၇) ေတးသြားကေလထုျဖစ္သြားၿပီး သူမက နဂါးျဖစ္သြားတယ္။ ေတးသြားအမွတ္(၈)
ေတးသြားက ဓားျဖစ္သြားၿပီး သူမကစစ္ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ ေတးသြားအမွတ္(၉) ေတးသြားက
ၾကာပြတ္ျဖစ္သြားၿပီး သူမက ျမင္းရိုင္းအုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ သံစဥ္ဟာ ဓားထိသြားတဲ့ပိုးမွ်င္လို
တိခနဲ႔ျပတ္က်ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္ ။ အဘြားအိုဟာလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚကို
အရုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက်သြားခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးသိပ္ကို ပင္ပန္းေနခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ
မို႔ၾကြေနတဲ့ရင္ဘတ္ေတြက ေျပာျပေနၾကတယ္။ ခဏအၾကာမွာ တိတ္ဆိတ္မႈကို အဘြားအိုက
ေတာ္လွန္ပစ္လိုက္တယ္။
‘ရွင္ဘာလို႔ဆက္မတီးတာလဲ’
‘က်န္ေနတာက ေနာက္ဆံုးတစ္ပိုဒ္ပဲ ခုထိမေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ေသးလို႔ပါ’
‘နံပါတ္(၁၀) ေတးသြားဟာ နံပါတ္(၁)ေတးသြားကိုပဲျပန္တီးမယ္မဟုတ္ဘူးလား’
‘မဟုတ္ဘူး အဲဒါနံပါတ္(၁၀)မဟုတ္ဘူး နံပါတ္မရွိဘူး ဘာမွမရွိဘူး အဲဒီေတးသြားပဲ’
အဘြားအိုဟာ အဘိုးအိုကို သိပ္ကို သနားတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ဆက္ေျပာတယ္
‘ရွင္ဟာ သိပ္ကိုသနားဖို႔ေကာင္းတာပဲ စၿပီးရင္ဆံုးရမယ္ ဒီေတာ့မဆံုးခ်င္ရင္မစနဲ႔ေပါ့ အစရွိမွေတာ့
အဆံုးရွိရေတာ့မွာေပါ့’
အဘိုးအိုဟာ တစ္ခ်က္ငိုင္ေတြသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္သူ႔မ်က္ႏွာဟာ
တျဖည္းျဖည္းေလးနက္တည္ၾကည္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္းၿပံဳးျမလာခဲ့တယ္။
‘ဟုတ္တယ္ အစရွိထားလို႔ဆံုးေနရတာေပါ့ စမထားရင္ဘယ္ဆံုးရေတာ့မလဲ ဟုတ္တယ္ . . . က်ဳပ္ေတြ႔ၿပီ
အဲဒီေတးသြားကို က်ဳပ္ေတြ႔ၿပီ’
အဘိုးအိုဟာ ထိုင္ရာထၿပီး သူရဲ႕ ေတးသြားေတြကိုမွတ္တမ္းလုပ္ထားတဲ့စာအုပ္ကို
မီးလင္းဖိုထဲပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ အေကာ္ဒီယံေလးကိုလည္း လိုက္သြားေစခဲ့လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ခံုေပၚမွာျပန္ထိုင္ၿပီး မွန္တစ္ခ်ပ္လို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၿပံဳးေနတယ္။
‘ရွင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
‘ေနာက္ဆံုးေတးသြားကိုတီးေနတယ္’
အဘြားအိုဟာ ေခတၱၿငိမ္သက္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမမ်က္ႏွာဟာ ၀င္းပလာတယ္။
‘ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို ကၽြန္မလည္းကေတာ့မယ္’
အဘြားအိုဟာ လဲေလ်ာင္းရာကမထပဲ မ်က္လံုးအစံုကိုေမွးမွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ခဏအၾကာမွာ
သူမမ်က္ႏွာဟာလည္း အဘိုးအိုနည္းတူ ၀င္းပၾကည္လင္စြာ ၿပံဳးလာခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဘြားအိုေပ်ာက္လို႔လိုက္ရွာၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိသားစုေတြဟာ သုႆာန္အတြင္း
ေတာအုပ္ေလးထဲကသစ္လံုးအိမ္ေလးမွာ ေသဆံုးေနၾကတဲ့ အဘိုးအိုနဲ႔ အဘြားအိုတို႔ရဲ႕အေလာင္းကို
မီးလင္းဖိုထဲမွာ ဖတ္မရေတာ့ေအာင္ေလာင္ၿမိဳက္ထားတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ ၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္
ကၽြမ္းၿမိဳက္ထားတဲ့ အေကာ္ဒီယံတစ္လက္နဲ႔အတူေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
အဘိုးအိုနဲ႔အဘြားအိုတို႔ရဲ႕ရုပ္အေလာင္းႏွစ္ခုစလံုးမွာေတာ့ တူညီတဲ့အၿပံဳးတစ္ခုစီဟာ
အလွဆံုးေနရာယူထားလို႔. . . . . . . .
