လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း - ၂
ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဒီတစ္ခါလည္း စိတ္ကူးေတြထဲ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္ ။
(၁)
က်ေနာ္ေရာက္ေနတာက ခန္႔ညားထည္၀ါတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ။ ပလႅင္ေပၚမွာကေတာ့ မိန္းမပ်ိဳတစ္ ေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ အင္မတန္ ေခ်ာေမာတဲ့မိန္းမပ်ိဳပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူ႔ေလာက္လွတာ ကမာၻမွာ ရွိပါ့မလား လို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိတဲ့အထိလွပါတယ္။ က်ေနာ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ `ဟယ္လင္´ ။ ထရြိဳင္ကိုျပာအတိက်ေစခဲ့တဲ့ မင္းသမီး။ ပဲရစ္(စ္)မင္းသားရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္။ ဗီးနပ္(စ္)ရဲ႕ က်ိန္စာသင့္မိန္းမ။
`ခင္ဗ်ားက ဟယ္လင္လား´
`ဟုတ္ပါတယ္ရွင္´
ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူက ဟယ္လင္ထက္လွတယ္ဆိုတဲ့လူေတြကိုေတာင္ ေခၚျပလိုက္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႔မွားပါတယ္လို႔ ၀န္ခံသြားေလာက္တယ္။
`ခင္ဗ်ားကေတာ္ေတာ္လွတာပဲ။ အင္းေလ ဒါေၾကာင့္လည္းထရြိဳင္ဟာ ျပာပံုဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာေပါ့´
`ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ရွင္´
`အန္. . . အဲလိုဟုတ္ေနတာပဲကို ဘာလို႔ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္ျဖစ္ရတာလဲ´
သူမက တစ္ခ်က္ၿပံဳးတယ္။ ေလွာင္ၿပံဳး. . . ။ခနဲ႔ၿပံဳး. . . ။ကိုယ့္ကိုယ္ကို နာက်ည္းသနားစိတ္ကုန္ေနတဲ့အၿပံဳး။
`ကၽြန္မက သူတို႔ရဲ႕အင္ပါယာခ်ဲ႕ထြင္မႈအတြက္ ဘံုဆခြဲကိန္းတစ္ခုပဲေလ´
(၂)
သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ေမာတာနဲ႔လကၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲကို၀င္ထိုင္မိတယ္။ ဆိုင္ကလူနည္းနည္းပဲ ရွိပါတယ္။
က်ေနာ့္ေဘးနားက၀ိုင္းမွာေတာ့ လူေလးေယာက္ထိုင္ေနေလရဲ႕။ နားမေထာင္မိေပမယ့္ အသံေတြက နားထဲ၀င္လာတယ္။
`အယူအဆဆိုတာေတြက အလကားပါကြာ။ လံုး၀လြတ္လပ္ရမယ္ အစဥ္အလာေတြထဲကေနေဖာက္ထြက္ရမယ္ ဒါမွအသစ္ေတြကိုေတြ႔မယ္. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ´
နားထဲကိုမဆန္႔မၿပဲတိုး၀င္လာတဲ့ စကားလံုးအႀကီးႀကီးေတြေလ ။ အဲဒီလူေတြက ဘယ္သူေတြလဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ အဲဒီမွာပဲ တစ္၀ိုင္းထဲထိုင္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္က ထေျပာတာၾကားလိုက္ရတယ္။
`အင္းေလ. . . ကင္းၿမီးေကာင္ေထာင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သလိုမျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ´ တဲ့
ေျပာၿပီးေတာ့အဲဒီလူထသြားပါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေပမယ့္ ေနာက္ေက်ာကိုပဲျမင္လိုက္ရတယ္။
စားပြဲထိုးေလးကိုေခၚ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးဆိုင္ထဲကထြက္လာတဲ့အထိ က်ေနာ့္နားထဲမွာ အဲဒီစကားသံကို ၾကားေယာင္ေနဆဲပါပဲ။
`အင္းေလ. . . ကင္းၿမီးေကာင္ေထာင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သလိုမျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ´
(၃)
လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေနပူလာလို႔ သက္သာေအာင္ကားစီးမယ္ဆိုၿပီး ကားမွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ကားရပ္ေစာင့္ေန လိုက္တယ္။ ေနကေတာ္ေတာ္ကိုျပင္းတာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တိုင္ႀကီးကေတာ့ မမႈသလိုနဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္လ်က္ပဲ။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေလးစားမိသြားတယ္။
`မွတ္တိုင္ႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ေလးစားစရာပါပဲ။ ေနပူပူမုိးရြာရြာတာ၀န္ေက်လိုက္တာဗ်ာ။ ေလးစားပါတယ္´
မွတ္တိုင္ႀကီးက
`ဟ ေကာင္ေလးရ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကိုေျမႀကီးထဲျမွဳပ္ခံထားရမွေတာ့ အရိပ္ရွိရာ မိုးလြတ္ရာ သြားလို႔ရပါဦးမ လားကြာ´ တဲ့
က်ေနာ္လည္းဘယ္ေက်နပ္မလဲ ျပန္ျငင္းတာေပါ့။
`ဟာ အဲဒါဆိုရုန္းေပါ့ဗ်´
`ရုန္းလို႔လြတ္ေတာ့ ငါလဲသြားမွာေပါ့ကြ´
`အန္ ဘာလို႔လဲဗ်´
`ေမြးကတည္းက လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ လမ္းဘယ္လိုေလွ်ာက္မလဲငါမွမသိတာ ခုေတာင္ ေျမႀကီးထဲစိုက္တားလို႔မတ္ေနတာ လြတ္ရင္လဲသြားမွာေပါ့ကြာ´ တဲ့ေလ။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ကိုလမ္းေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ အေဖနဲ႔အေမကသင္ေပးခဲ့ေပလို႔ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္လည္း ခဏခဏလဲက်ေနေတာ့မွာပဲ။
(၄)
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ဘူတာရံုတစ္ခုကို က်ေနာ္ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔မထူးဘူးဆိုၿပီး ရထားဆက္ဆီး လိုက္တယ္။ ရထားႀကီးက ဂ်ံဳးဂ်ံဳး ဂ်က္ဂ်က္ အသံေတြေပးၿပီးလူးလိန္႔ေနလိုက္တာ ပုခက္ထဲမွာေခ်ာသိပ္ခံေနရသလိုပါပဲဗ်ာ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမွးငိုက္လာမိတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းက်ေနာ္ပါပဲ။ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ရထားကို ေက်းဇူးစကားသြားေျပာတယ္ေလ။
`ေက်းဇူးတင္လိုက္တာရထားႀကီးရာ။ က်ေနာ္အိပ္ေရးပ်က္တာၾကာၿပီဗ်။ ခုေတာ့ရထားႀကီးက ပုခက္လို ေခ်ာ့သိပ္လို႔ က်ေနာ္အိပ္ခ်င္လာၿပီ´
`ငါက လမ္းၾကမ္းလို႔ လူးလြန္႔ျပတာပါကြာ မင္းတို႔အတြက္ကေတာ့ သာယာေကာင္းသာယာလိမ့္မယ္ေပါ့ေလ´ တဲ့
ဘာမွကိုဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
