*ကၽြန္ေတာ္နွင့္တစ္ရာ့ေလးဆယ္ေလးမိနစ္*

*ကၽြန္ေတာ္နွင့္တစ္ရာ့ေလးဆယ္ေလးမိနစ္*



တစ္ေယာက္တည္း ဆိုတာ
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ႀကိဳးျပတ္လဲၿပိဳဖို႔
တဲတဲေလးပဲ လိုေတာ့တယ္လို႔လည္း
ေျပာလို႔ရႏိုင္တယ္မသက္ေ၀။
အဲဒီလိုပဲ . . . .
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ကြဲပြင့္ေပါက္က်ဲဖို႔

ခ်ဳပ္တည္းေနရတယ္လို႔လည္း
အဓိပၸာယ္ ရလိမ့္မယ္ ။
က်ေနာ္ သတၳဳနတ္ဘုရားေတြကို မုန္းတယ္
သူတို႔ဆီမွာ ႏွလံုးသားတစ္ခုကို ယဇ္ပူေဇာ္ရန္
တစ္ရာ့ေလးဆယ့္ေလးမိနစ္ အလိုမွာ . . .
သူတို႔ဟာ မီးေတာက္ေနတဲ့အေတာင္ပံေတြ တျဖန္းျဖန္းခတ္
ငတ္မြတ္ဆာေလာင္စြာ ၀မ္းဗိုက္ကိုဖြင့္လို႔ ေစာင့္ေနၾကၿပီ။
က်ေနာ္ အိပ္မက္ေတြမက္တယ္ မသက္ေ၀
အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္ကိုျပန္မက္ေနတယ္

က်ေနာ္ေလ လမ္းအႀကီးႀကီးကို ဖိနပ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ

အဲဒီေန႔မွာ ႏွင္းေတြက်ေနမလားမသက္ေ၀
အဲဒီေန႔မွာ ျမဴေတြပဲ က်ေနမလား
ဘာပဲဆိုဆို မႈန္၀ါးေနမွာပဲေနာ္
က်ေနာ္ မျမင္ရခင္က ႀကိဳၿပီးၾကည့္ေနလိုက္တာ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုေ၀းလာသလိုပါပဲ။
ေမာတယ္ မသက္ေ၀ရယ္
အသက္ရွဴရတာလည္း ေမာတယ္

မသက္ေ၀ရဲ႕နာမည္ေလးကို ရြတ္ရတာလည္း ေမာတယ္
ဆုေတြ ေတာင္းရတာလည္း ေမာတယ္
အဲဒီလို ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ မသက္ေ၀ကို က်ေနာ္လြမ္းတယ္
ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပါပဲ မသက္ေ၀. . . .
မသက္ေ၀ကို က်ေနာ္လြမ္းတယ္ ။

ကဲ အခ်ိန္ေစ့ၿပီမသက္ေ၀
ဗံုသံေတြ လည္းကြဲလြင့္ျပန္႔ၿပိဳလို႔
က်ေနာ္တို႔ ေ၀း ၾက စို႔ ေနာ္ ။

ကိုအမည္မဲ့၏ေခါင္းစဥ္အား ခြင့္ေတာင္းေရးသားပါသည္