ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးမွတ္တုိင္
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးကို
ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေပမယ့္
မီးခိုးေငြ႔တန္းတစ္ခုရဲ႕ယိုင္နဲ႔ျခင္းမ်ိဳးက
ငါ့ကို လွဲၿဖိဳခ်ထားခဲ့တယ္။
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ေတာင္မွမဝံ့ရဲခဲ့တဲ့
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိပ္မက္ေတြ
နင့္လက္ဖဝါးက ပန္းကေလးေၾကြက်သလိုမ်ိဳး
အေၾကြဆိုးနဲ႔ေၾကြခဲ့ရတယ္။
ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္မသက္ေဝ
ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းကင္အေၾကာင္းမသိတဲ့ေကာင္ေပါ့
ေျမျပင္ရဲ႕သဘာဝမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ေနသားက်ေနခဲ့လို႔ပါ။
ဘာမွလည္း ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး
တစ္ေယာက္နားလည္မယ့္ဘာသာစကားကို
တစ္ေယာက္မၾကားတတ္ခဲ့ဘူးေလ
ဘာမွေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။
မီးအႀကီးႀကီးေလာင္တယ္မသက္ေဝ
လြင္ျပင္တစ္ခုလံုးကၽြမ္းသြားေအာင္ေလာင္တယ္
ကႏၱာရပဲေလ . . .
ေရမရွိတာမဆန္းဘူးမဟုတ္လား။
တစ္ခုပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခြါသြားတဲ့အခါ
ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဧဒင္မွာ
မွတ္တိုင္ေလးပဲစိုက္ထားေပးပါ။
အဲဒီေနရာမွာ
က်ိန္စာေတြသင့္ေနတဲ့ေျမျပင္ေလးရွိတယ္
ဘယ္ေတာ့မွမပြင့္ေတာ့တဲ့ႏွင္းဆီေတြလည္းရွိတယ္
သက္တံ့တန္းလန္းနဲ႔ ပ်ံေနတဲ့ငွက္ေတြရွိတယ္
ကၽြန္ေတာ္က ပစ္ပစ္ခါခါ “ခ်စ္” တယ္
မသက္ေဝက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ “မုန္း” တယ္
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုလို႔
ဘာလို႔ မေတြးမိခဲ့ၾကသလဲမသက္ေဝ။
ဒီလိုပဲေလ. . . .
ေလာင္ခန္းသြားတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းမွာ
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အိပ္မက္ထဲက
အထိတ္တလန္႔ထြက္က်လာတဲ့ သက္ျပင္းသံေတြရွိေနပါလိမ့္မယ္ မသက္ေဝ။ ။
