“ကေခ်သည္ရဲ႕ဗ်ပ္ေစာင္းတစ္လက္နဲ႔
မီးလ်ံပန္းပြါးေတြ ေပ်ာင္းသြဲ႔လြန္႔လူး
နတ္ဘီလူးတစ္ေသာင္းက
ဂီတတစ္ပုဒ္ ထုဆစ္လိုက္ၾကတယ္”
ႏွင္းဆီ၀ါေရ. . . ေဟာဒီလြင္ျပင္ရဲ႕ဂီတမွာ ငါ တသုန္သုန္ “က”ေနလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ မိုးးတိမ္ေတြျဖန္႔ခ်ထား. . . အနီေရာင္မိုးတိမ္ခ်ထားပ ါ။ နတ္ဆိုးတို႔ရဲ႕ ခရုသင္းသံေတြၾကားမွာ မီးလ်ံပန္းပြါးေတြ ေပ်ာင္းသြဲ႔လြန္႔လူးလို႔။ ဒါဟာ. . . ဘယ္လိုဂီတသံစဥ္လဲ
ကြယ္။ ငါ့ကိုယ္ငါ အသြင္ေျပာင္းပစ္လိုက္ရတဲ့ည လွ်ပ္ပန္းလွ်ပ္ႏြယ္တို႔ ၀ိုး၀ိုး၀ါး၀ါးအုပ္ဆိုင္းတဲ့ည. . . ဒီလိုညမွာေပါ့ႏွင္းဆီ၀ါရယ္ . . .
ငါ. . . ငါ့အတၱကိုအုပ္မိုး ပ်ိဳးပ်ိဳးလက္လက္ “က”ေနခဲ့ပါတယ္။
“ျမားတစ္စင္းကို
ညွိဳ႕ကလႊတ္ၿပီးမွ
ျပန္ေခ်ာ့ေခၚလို႔မရဘူးကြဲ႔”
ငါ့ရဲ႕ဦးတည္ရာကဘာလဲ. . . ငါဘယ္ကိုသြားေနခဲ့တာလဲ. . .တကယ္ေတာ့ ျမားတစ္စင္းရဲ႕ သူရဲေကာင္းဆန္ေသာအျပဳအမူ
ဆိုတာ. . . ငါမသိႏိုင္ခဲ့ဘူးကြယ္။ “ေတးဆိုေနတဲ့မိုးတိမ္ေတြ ရပ္တန္႔ၾက” . . . အဲဒီလိုလည္း ထြင္းေဖာက္မသြားႏိုင္ၾကဘူး။ ညိွဳ႕က လႊတ္တဲ့ျမားပါပဲ. . . ဒါေပမယ့္ က်ရႈံးခဲ့တယ္. . . ။ ႏွင္းဆီ၀ါေရ . . . ငါဟာ ညိွဳ႕ဆီက္ုျပန္လာခ်င္စိတ္မရွိေသာ. . . ျပန္လည္ မတမ္းတရဲေသာ. . . ေသဆံုးပ်က္ယြင္း “ျမား”တစ္စင္းပါပဲ။
“တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔
ေသမေလာက္ ေ၀း. . .ခဲ့. . .ၾက”
“ပန္းေခတ္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔
ပန္းရိုင္းမေလး ႏွင္းဆီ၀ါရယ္. . .
မလြမ္းခ်င္ဘူးဆိုၿပီး. . .ငါ
. . . လြမ္းတယ္. . . ”
ဒီကမာၻမွာေတာ့ . . . ငါဟာ ျပန္လည္ရွင္သန္ခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ပါ။ ငါဆိုတဲ့ အင္းဆက္ပိုးမႊားဆီကိုမွ နင့္ရနံ႔
ေတြ (ခဏေလး) စီးလြင့္ပ်ံ႕က်လာခဲ့တာ. . . ။ ၀တ္မႈန္ကူးေသာ ေလထုထဲကရနံ႔ေတြ. . . ပန္းရိုင္းမေလးရဲ႕ မထီတရီပြင့္ဖတ္ႏႈတ္ခမ္း
ေတြ . . . ဆာ. . . တယ္။ ပန္းေတြသြန္းခဲ့. . .ပ်ိဳးခဲ့ေသာ လက္အစံုမွာ ႏွင္းဆီ၀ါကိုေပးခ်င္တဲ့လက္ေဆာင္ကေလး. . . နင့္ရဲ႕ ညင္း ယ္လိုက္ေသာမ်က္၀န္းေတြေအာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပန္းေခတ္ထဲက ပန္းရိုင္းမေလးေရ . . . မလြမ္းခ်င္ဘူးဆိုရင္းက ငါပဲ လြမ္းေန
ရျပန္တယ္။
“ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ
ပညာေတြ ဘယ္ႏွစ္ခန္းလြန္ခဲ့ၿပီလဲ
အသည္းတစ္ျခမ္းပဲ့ပါသြားမွ
စုန္းမမွန္းသိလုိက္ရတယ္”
ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ . . . ေ၀းလြင့္ကြယ္ေပ်ာက္ ေျပာလို႔မရေလာက္ေအာင္ ငါ့အသံေတြပါကြဲအက္ေ၀၀ါး အဲဒါ နင္ျပဳစား
ခဲ့တာပါ။ ႏွင္းဆီ၀ါေရ . . .နင္ျမင္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း “ေပ်ာက္” သြားတဲ့ေကာင္ကိုျပပါ့မယ္။ ပူေလာင္ျပင္းျပမႈ. . . နာက်င္ရွတမႈ. . . ဘာတစ္ခုမွမသိလိုက္ရဘဲ ေသသြားတဲ့ေကာင္ေလ။ ခဏေလးပါပဲ. . .ေရာင္စံုသက္တ့ံေတြ. . .နတ္သမီးအၿပံဳး ေတြ. . . ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကိုခြါခ်လိုက္သံေတြ. . . ေမ်ာလြင့္သြားတာေတြ. . .ခဏေလးျမင္လိုက္ရၿပီးေနာက္ ငါကိုယ္တိုင္ မျမင္ႏိုင္ခ်င္းေတြေအာက္. . . ငါေရာက္သြားတယ္။ နင္ဟာ “တကယ့္ကို” စုန္းမတစ္ေကာင္ပဲ ႏွင္းဆီ၀ါ။
“တိမ္ျဖဴလြလြေတြကေတာ့
က်ပ္ခိုးမစြဲၾကပါဘူး
ကိုယ့္မွာပဲ
တေျမ႕ေျမ႕ျပာ. . .က်”
ၿပီးဆံုးသြားတာေတြေတာင္မဟုတ္ဘူး. . . အရာအားလံုး အသစ္ကေနျပန္စသြားတာ. . .။ အခုထိ မီးလွ်ံေတြၾကာမွာ ငါ. . .
“က” ေနတုန္း ။ ေၾကကြဲေလာင္ၿမိဳက္ “က” ေနတုန္း. . . နတ္ဘီလူးသံစဥ္နဲ႔ ဖြာလြင့္ေနတုန္း. . . “လြင္ျပင္ဂီတ” မွာ တစ တစ ျပာက်
သြားသူ။ ေကာင္မေလးေရ. . . ႏွင္းဆီ၀ါေရ. . .ငါ့ရင္ထဲကေန နင့္ကိုယ္နင္ ေသဆံုးပစ္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့အသိမွာတင္ ငါကိုယ္တိုင္ပါ
ေသ. . .ဆံုး. . .
သြား. . .
ခဲ့. . .
တာ. . .။
(“လြင္ျပင္ဂီတ” ကဗ်ာအား ဤရသစာတမ္းျဖင့္ ျပန္လည္ ခံစားပါသည္)
*ဒီအက္ေဆးေလးေရးေပးတဲ့ ကုိသူရႆ၀ါကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္*
