လြင္ျပင္ဂီတ

ကေျခသည္ရဲ႕ ဗ်ပ္ေစာင္းတစ္လက္နဲ႔
မီးလ်ံပန္းပြားေတြ ေပ်ာင္းသြဲ႔လြန္႔လူး
နတ္ဘီလူးတစ္ေသာင္းက
ဂီတတစ္ပုဒ္ ထုဆစ္လိုက္ၾကတယ္ ။

ငါ. . . ဘာမွမသိလိုက္ရဘူး ႏွင္းဆီ၀ါရယ္
ငါ. . . ဘာမွ မသိခဲ့ရပါဘူး ။

ျမွားတစ္စင္းကို
ညွိဳ႕ကလႊတ္ၿပီးမွ
ျပန္ေခ်ာ့ေခၚလို႔မရဘူးကြယ့္ . . . ။

သက္တံ့ကိုခူးေတာ့မယ္ဆိုကာမွ
ဘယ္အရပ္က ေန၀င္သြားရတယ္မသိဘူး
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔
ေသမေလာက္ ေ၀းခဲ့ရတယ္. . . ။

ပန္းေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔
ပန္းရိုင္းႏွင္းဆီမေလးရယ္
မလြမ္းခ်င္ဘူးဆိုၿပီး . . . ငါ
. . . လြမ္းတယ္. . . ။

မိုးေတြက သည္းကုန္ၾကၿပီ
ကိုယ္လည္း
အားပါးတရ ရြာျပလိုက္ခ်င္တာေပါ့ ။

တကယ္ေတာ့
ေဟာဒီ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ေကာင္ရဲ႕ ရာသီဥတုမွာ
ေႏြေရာက္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီေကာေလ. . . ။

ျမက္၀ါေတြ တလိပ္လိပ္ႏြဲ႕ယိမ္း
အိပ္မက္ေတြ
ဘယ္သူေခါက္သိမ္းသြားခဲ့ပါလိမ့္ ။

ဟိုး. . . တုန္းက
အပိုင္ရခဲ့ဖူးတဲ့စေနေတြ
ဒီေန႔. . .
ကိုယ့္ကို တစ္ဖဲ့ခ်င္းေျခြခ်ေနၾကတယ္ ။

ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ
ပညာေတြဘယ္ႏွစ္ခန္းတိုင္ခဲ့ၿပီလဲ
အသည္းတစ္ျခမ္းပဲ့ပါသြားမွ
“စုန္းမ”မွန္းသိရတယ္ . . . ။

အဲဒီ ခရမ္းေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေတြပါပဲ
ကိုယ့္ကိုလိုသလိုႀကိဳးဆြဲသြားခဲ့တာ
ကုပ္ပိုးမွာ “ဘို႔” ထြက္လာမွ
အထိတ္တလန္႔ ထေအာ္မိတယ္
“. . . . . . . . . . .”

ကိုယ္က. . .
လြင္ျပင္ေတြေပၚကူးခတ္ၿပီး
ဘီလူးတစ္ျခမ္းနဲ႔ဂီတကိိုမွ
ေတးဖြဲ႕ကျပခ်င္ခဲ့သူ
မီးခိုးေတြ “အူ” တက္လာတဲ့အထိ
ေကာင္းကင္ကို မႈိင္းတိုက္ပစ္လိုက္ေရာ

တိမ္ျဖဴလြလြေတြကေတာ့
က်ပ္ခိ္ုးမစြဲၾကပါဘူး
ကိုယ့္မွာပဲ. . .
တေျမ႕ေျမ႕ ျပာ. . . က် . . .