လရိပ္ပ်ိဳးေသာ ပန္းပင္လယ္

ငယ္ဘဝအိပ္မက္မ်ိဳးနဲ႔

ဒီႏွင္းဆီကိုမွ ပ်ိဳးခဲ့သူ

မိုက္မဲမႈကို တံခြန္ထူလို႔

ရိုဇီေရ . . . နင္ဟာ

မ်က္လွည့္ဆရာရဲ႕ ေမွာ္အက်ၤ ီတစ္ထည္ျဖစ္တယ္. . . ။

“ဒီႏွင္းဆီေလးကို ငါ့အေရျပားေပၚ စိုက္ခဲ့ပါတယ္” စိုက္ခဲ့မိသည္။ တစ္ခုခုမွန္မွာေပါ့ဟု ေတြးမိေသာအခ်ိန္သည္ တစ္ခုခုမွားေနမွန္းသိရ၏ႏွင့္ တစ္နာရီတည္းက်သည္။ တစ္မိနစ္ထဲက်သည္။ တစ္စကၠန္႔ထဲက်သည္။ မိမိကိုယ္ကို ျပဳတ္က်လာမွန္းသိမွ နင္လႊတ္ခ်လိုက္မွန္း သိတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္းသိသည္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ခဲ့မွန္း မသိခဲ့သည္ကိုလည္း သိသည္။ ရိုဇီေရ. . .။ ဘာအသံမွမေပးၾကပဲ ဆူညံသံေတြကို ၾကားရသည္။ နင္ထြက္သြားသည္။ နင္ျပန္သြားသည္။ နင္ေရွာင္သြားသည္။ နင္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းသြားသည္။ တစ္ခုခုမွ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခုခုလည္း ဟုတ္ႏိုင္သည္။ ဘာအသံမွ မေပးမိပါပဲ ဆူညံသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ “နင္က ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက မထြက္ႏိုင္တာ” ။ ငါခ်စ္တယ္။ ဟုတ္သည္။ “နင္က ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက မထြက္ခ်င္တာ” ။ ငါမုန္းသည္။ မဟုတ္ဘူး။ ရိုဇီေရ. . . ရင္ထဲကမီးေတာင္ေလး ေပါက္ပါၿပီ။ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ လႊတ္ခ်ခံရမွန္းသိခ်ိန္သည္ သူမဆီက ျပဳတ္က်လာမွန္းသိခ်ိန္ႏွင္း တစ္ကမာၻတည္းက်သည္။ တစ္ဥယ်ာဥ္ထဲ က်တယ္။ တစ္ႏွင္းဆီထည္း က်သည္။ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိေတာ့ပါ။ မုန္းသည္ ႏွင့္ ခ်စ္သည္။

ငါက ဘူတာရံုတစ္ဝက္ ၊ ရထားတစ္ဝက္ပါ ရိုဇီရယ္

ငါႏွင္းဆီေတြ စိုက္မိေနတုန္းပဲ

အစင္းစင္းေသာရနံ႔ေတြ ျပာရဲျပန္႔က်ဲ

ငါ့ရင္ကို ႏွင္းဆီေတြ စိုက္မိေနတုန္းပါကြယ္

ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားၾကားမွာ မႈိင္းေဖ်ာ့ခဲ့ရေသာ ဘူတာရံုတစ္ခုရွိပါသည္။ ဘူတာရံုက ဆက္လက္ ေရြ႕လ်ားခ်င္ေသာ္လည္း ရထားက ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ေတြေဝမိန္းေမာေနရေသာ ဘူတာရံုက ႏွင္းဆီရနဲ႔ကို မုန္းေနေတာ့မည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္ေပါင္းမ်ားစြာကို တင္ေဆာင္ေရြ႕လ်ားခဲ့ေသာရထားမွာလည္း သူ၏ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵကိုမူ မသယ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေမွာ္သားမီးလတံမ်ားကိုပိုင္ဆိုင္ေသာႏွင္းဆီတစ္ပြင့္က သူ႔မာနကို တစ္လက္လက္ထုတ္ျပေန . . . ကမ္းလြန္ခံစားမႈကိုဗဟိုျပဳ၍. . . ငါ “ကန္း” ေန. . . ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ “လြန္” ဆြဲေန . . . ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ငါ့ကိုယ္ငါ “ဗဟိုျပဳ၍ မရပါ။ ရိုဇီေရ. . . နင္က ႏွင္းဆီျဖစ္ရင္ ငါက ရနံ႔ေတြက်ဲခ်ေပးမည္။ ငါ ရနံ႔ျဖစ္သြားလ်င္ေတာ့ နင္က “ငါ့ႏွင္းဆီပြင့္ေလး” ျဖစ္ခ်င္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ မွား. . . မွား. . . ငါမွားခဲ့သည္။ အခုခ်ိန္ထိ ႏွင္းဆီေတြ ငါစိုက္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။

မီးေတာက္အဖူးအငံုေတြရဲ႕ေနာက္မွာ

ဆူးတဲ့ေတြမိုးသို႔ဆန္႔တန္း

ငရဲခန္းဂါထာတစ္ပုဒ္ကို

“ရြတ္တယ္”

ၾကားတယ္ . . . ငါ. . . ၾကားေနရသည္။ ငါ. . မၾကားခ်င္ပါရိုဇီ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေၾကာက္သည္။ က်ိန္စာေတြကို ေၾကာက္သည္။ က်ိန္စာရြတ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေၾကာက္သည္။ ႏွင္းဆီက လွည့္ဖ်ားခဲ့သည္။ ငါက လွည့္စားခံခဲ့ရသည္။ “ကတၱား” ႏွင့္ “ကံ” ျပည့္စံုေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ငါ “အ” ခဲ့မိမည္ဟု ယူဆပါသည္။ ငါသည္ “ကတၱား” မွန္းမသိ “ကံ” မွန္းမသိေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မည္။ ပုရပိုဒ္တစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိေနခဲ့သည္။ မည္သည့္ဘာသာစကားျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္ကို မသိရ။ ဘာသာျပန္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္။ ငါ့မွာအျပစ္ရွိပါသည္။ ငါ့ကို ပစ္ပယ္သြားပါသည္။ အျပစ္ႏွင့္ ဒဏ္ မွ်/မမွ်သည္ကို မသိပါ။ ေသခ်ာခဲ့သည္က ဤေျမ၌ ႏွင္းဆီမပြင့္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သြားရင္းလာရင္း

မေတာ္တဆ. . .

ဟိုးမွာ မိုးေတြညိဳလ်လာတာ

ဟိုးမွာ မိုးေတြၿပိဳက်လာတာ

မေတာ္တဆပါ “ရိုွဇီအိပ္မက္” ရယ္. . .

က်န္စာတစ္ပိုဒ္နဲ႔ တစ္ေႏြလံုးလြင့္

မီးသင့္ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္. . . ပြင့္ခ်ပ္ေတြ. . .

“ရိုဇီေရ. . . ရိုဇီ. . . ”

ေအာ္ဟင္ေခၚျမည္လိုက္မွ “သူမ” မရွိေတာ့တာ သိရသည္။ သက္တန္႔လုပ္ခ်င္လ်င္ေတာ့ ရြာခ်ရဲရပါမည္။ တိတ္ျငိမ္ ေအးစက္သြားမွ နင္မရွိေတာ့မွန္း သိရသည္။ တစ္လႊာခ်င္း တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ပဲ့က်လာရျခင္းသည္ ဟုန္းခနဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ႏွင္းဆီေတြမပြင့္ေတာ့မွ “သူမ” မရွိေတာ့ေၾကာင္းသိရသည္။ ႏွင္းဆီသီခ်င္း၊ ႏွင္းဆီကႀကိဳး၊ ႏွင္းဆီမ်က္ႏွာက်က္၊ ႏွင္းဆီမီးအိမ္၊ ႏွင္းဆီစာအုပ္၊ ႏွင္းဆီျပတင္းေပါက္၊ ႏွင္းဆီထီးတစ္လက္၊ ႏွင္းဆီေတြရြာတဲ့မိုး၊၊ ႏွင္းဆီေတြ ပြင့္ဖြားလာမွ နင္မရွိေနတာ သိရသည္။ ေမွ်ာခ်ရက္ေသာေၾကာင့္ ေမ်ာလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ပင္လယ္တစ္စင္းလံုး၏ အလယ္ေရာက္မွ “ရိုဇီ” မရွိေတာ့မွန္းသိရသည္။ ႏွင္းဆီပြင့္သံ ကိုၾကားရခ်ိန္၌ မိုးေတြ ေဝါခနဲ႔ရြာခ်လိုက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းကို ျမင္ေတြ႔လိုက္မွ “သူမ” မရွိေတာ့တာသိရသည္။ ပုစြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ေလးကိုသြားဖို႔ ေတာင္းပန္စကားေတြစုခဲ့ပါသည္။ နင္မရွိေတာ့တာကို ေခါင္းၿငိမ့္ျငင္းဆန္ လိုက္ရသည္။ ေသာၾကာေထာင့္သုိ႔ ေရာက္ခ်ိန္တြက္ လက္တစ္ဘက္ လြတ္က်သြားရသည္။ လႊတ္ခ်ခဲ့ရသည္ ။ နင္မရွိေတာ့ျခင္းကို ေခါင္းခါလက္ခံလိုက္ရသည္။ ငါ့့ကိုယ္ငါျပန္၍ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ရိုဇီေရ. . . နင္မရွိေတာ့ဘူး. . . နင္မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး. . . နင္ရွိေနမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး. . . နင္ရွိမေနေတာ့ဘူး. . နင္ရွိမလာေတာ့ဘူး. . . ။

ဒါ. . .  ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကေနတာ

ခဏေန ကန္႔လန္႔ကာက်လာေတာ့မွာေပါ့

အဖြင့္. . . အပ်ိဳး. . . ဆိုးဆိုးရြားရြားနဲ႔

ဇာတ္ဆင္ . . . ဇာတ္သိမ္း

ေဟာဒီစိတ္မွာ ကယိမ္းကပါးနဲ႔

ရိုဇီေရ. . .

ခဏေနရင္. . .

ငါလည္း. . . အားလံုး. . .

ၿပီး. . . ဆံုး. . . သြား. . . မွာ. . .

ပုစြန္ေတာင္ၿမိဳ႕ေလးက ငါ့ကိုလာခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ ေျမပံုေပၚမွာေတာ့ ငါတို႔ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ နီးၾကပါတယ္။ တြက္ေပါက္က ငါ့ရဲ႕ေက်ာေပၚေဖာက္ထားသည္ထင္သည္။ သူမကေတာ့ သူမထြက္သြားျခင္း မဟုတ္ပဲ “နင့္ကို အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တာ” ဟုေျပာခဲ့သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါဦးမည္ဆိုလွ်င္ျဖစ္ႏိုင္ပါဦးမည္ဆိုလ်င္ ႏွင္းဆီရိုးတံႏွင့္ေမႊထားေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ မဆိုျပျဖစ္ေသာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ႏွင့္ ဂ်င္းအက်ၤ ီဝတ္ထားေသာ စာအုပ္အေဟာင္းေလးႏွင့္. . . ။ အို. . . ျဖစ္ႏိုင္ပါဦးမည္ဆိုလ်င္ေပါ့. . . ရိုဇီေရ. . . ။ထိုႏွင္းဆီပင္အား ရိတ္သိမ္း ရန္အတြက္ ငါကိုယ္တို္င္ပင္ တံစဥ္တစ္လက္ျဖစ္လိုပါသည္။ ၿပီးလ်င္ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ရိတ္သိမ္းရလိမ့္မည္။ စေနေန႔မ်ားထံတြင္ ငါေသဆံုးေနပါသည္။ ယခုဖတ္ေနေသာအရာသည္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္အတြက္ ျပန္တမ္းျဖစ္သည္။ ရိုဇီ. . . ရိုဇီ. . . ရိုဇီ. . .  ငါဆက္လက္သီေၾကြးေနလိမ့္မည္။ ရိုဇီရယ္. . .နင္ၾကားလိမ့္မည္။ နင္ၾကားေနလိမ့္မည္။ နင္ၾကားေကာင္းၾကားလိမ့္မည္. . . ။ ရိုဇီ. . . . ရိုဇီ. . . ရိုဇီ. .  .ေရ. . . ။                      ။

သူရႆဝါ ၊ ဇာတိ ၊ ရိုးရာ